Grafietafdichtingen en waar je op moet letten

Grafiet afdichtingen behoren tot de meest veelzijdige afdichtingsmaterialen en hebben het grootste temperatuurbereik, namelijk van -260 °C tot 600 °C. Ze overtreffen zelfs het nog steeds populaire asbestmateriaal 'Klingerite' in hun bereik van bruikbare parameters. Grafiet is een materiaal dat niet veroudert en zijn eigenschappen** niet verliest na verloop van tijd. Aan de andere kant zijn ze gevoelig voor behandeling en installatie. Om deze redenen worden grafietpakkingen versterkt met bijvoorbeeld geperforeerde plaat of nikkelfolie.

Een van de belangrijkste parameters voor grafietafdichtingen is oxidatie.

De oxidatie, d.w.z. het verlies van materiaal door temperatuur en zuurstof, resulteert in verlaagde spanning in de bouten, verlaagde specifieke druk op de afdichting en uiteindelijk lekkage van de flensverbinding.

De kwaliteit van grafiet en dus het vermogen om oxidatie te weerstaan, wordt bepaald door de zuiverheid van het lager waarin het wordt gewonnen. Simpel gezegd, hoe hoger het chloride-, fluoride- en zwavelgehalte van grafiet, hoe groter en sneller de oxidatie van de grafietafdichting. Tegelijkertijd kunnen deze onzuiverheden putcorrosie veroorzaken op flensafdichtingsvlakken.

De oxidatie van grafietafdichtingen wordt gedetecteerd met de TGA-analyse, die werkt volgens het principe van gewichtsverlies.

/files/Artikelen/Graphitetsnni-_TGA1.png)

TGA-analyse testprocedure:_ Een grafietmonster van 2-3 g wordt eerst een uur gedroogd bij 100°C en vervolgens gedurende twee uur blootgesteld aan 670°C en een luchtstroom van 7l/min. De oxidatiewaarde wordt berekend op basis van het restgewicht aan het einde van de test.

Logischerwijs geldt dus: hoe hoger het grafietverlies tijdens de TGA-analyse, hoe lager de kwaliteit van het geteste grafiet. Helaas kun je op de Tsjechoslowaakse markt ook materialen tegenkomen met een oxidatie van 80% tot 99%. Wees dus voorzichtig en vraag je leveranciers van grafietpakkingen naar de resultaten van de TGA-analyse.